KUŞEYRİ RİSALESİNDEN TEVBE VE MÜCAHEDE İLE ALAKALI BAZI ANEKDOTLAR

Bir Ayet-i Kerime ve Îzâhı

“Allah, tevbe edenleri sever.” [Bakara, 2/222]

Yüce Allah, güzel amelleri sebebiyle salih kullarını sevdiği gibi, günahtan sonra samimi olarak tevbe eden günahkâr kullarını affetmeyi de sever.

Eğer insanlar hiç günah işlememiş olsalardı “Ğafûr”, “Ğaffâr”, “Tevvâb”, “Rahîm”… gibi ism-i şeriflerin tecellisi nasıl müşahede edilebilirdi?..

(…)

Birkaç Ölçüt:

Hak yolcularının ilk menzili, “tevbe”dir.

Tevbenin gerçekleşmesi için pişman olmak yeterlidir.

Tevbenin başlangıç safhası, kalbin derin gaflet uykusundan uyanmasıdır.

Tevbede sebat edebilmek için ilk şart, kötü arkadaşları terk etmektir.

Samimi bir şekilde tevbe eden kimse kötü hallerini değiştirir, geçmişte işlediği günahları sebebiyle gözyaşı döker ve hak sahiplerine haklarını iade eder.

Günahlardan bütünüyle el-etek çekmeden “Ya Rabbi, beni affet!” demek, yalancıların tevbesidir.

Kul, geçmişte işlemiş olduğu günahları hatırladığında manevî bir ıztırap/acı duyuyorsa işte bu hakiki “tevbe”dir.

(…)

Mana-yı Harfî:

Günah işlemek, kişiyi dinden çıkarmaz. Binaenaleyh mü’minin, işlediği günahlar sebebiyle imanından şüpheye düşmesi doğru değildir.

Mukadder ecelin [ecel-i müsemmâ] ne zaman geleceğini bilemediğimizden behemehâl nasuh bir tevbe ile af dilemek gerekiyor.

***

Cihâd-ı Ekber:

Mücahede; nefsi, kötü arzulara karşı dizginlemektir.

Kişi, nefs-i emmare ile mücadele hususunda daima Allah’tan muvaffakıyet talep etmelidir. Mücadelede başarılı olmak için ilâhî tevfîk şarttır.

Selam ve dua ile…

Kaynak:

Kuşeyrî Risalesi, s. 239-257.